Imago van de interim-expert

Je kunt er de klok op gelijk zetten: periodiek verschijnen er rapporten en analyses over de enorme toename van interimmers binnen het publieke domein en de daarmee gepaard gaande sterke kostentoename. Alhoewel dit in de kern zeker klopt, krijgt het imago van de interim-professional onbedoeld die van een noodzakelijk kwaad tegen een enorme kostenpost. En het is zeker grotendeels onterecht omdat zij, de interim-professionals, niet de beslissing nemen over waarom een interimmer eigenlijk nodig is en zij dus ook niet de beslissing nemen of ze voor een opdracht worden aangenomen. Wat wel van een interimmer verwacht mag worden is de afweging of zij/hij, gezien de context van de opdracht, denkt succesvol te kunnen zijn.

Binnen het private domein speelt, weliswaar minder zichtbaar, dezelfde discussie. In tijden van hoogconjunctuur en schaarste in personeel is alles zo ongeveer geoorloofd. Tarieven van interimmers zijn sky high en kritische vragen worden niet of nauwelijks gesteld door opdrachtgevers. Maar als de business terugloopt is de eerste reactie ‘we moeten af van de dure interimmers’. Ook hier heerst helaas het beeld van de te dure interimmer die daar zelf weinig aan kan doen. Gelukkig zien we bij steeds meer opdrachtgevers in de advocatuur de discussie kantelen. De inzet van interimmers wordt meer als noodzakelijk en wenselijk gezien in plaats van voorheen noodgreep en kostenpost.

Nut en noodzaak van het toevoegen van tijdelijke expertise en een flexibele schil is al lang bewezen. En nut en noodzaak nemen alleen maar toe gezien het huidige en toekomstige landschap waarin bedrijven geconfronteerd worden met steeds complexere uitdagingen die vaak specifieke expertise vereist. Deze specifieke expertise is veelal van tijdelijke aard en kan dus veel beter projectmatig en tijdelijk worden ingevuld. En vooral voor kleinere organisaties met minder personeelsleden is het veel beter om voor specifieke activiteiten met een begrensd karakter een interim-professional aan te stellen dan een vaste kracht te werven die snel is uitgekeken omdat de echte uitdaging in de vorm van een projectmatige activiteit is afgerond.

Dit vraagt iets van bedrijven om heel goed te definiëren wat er eigenlijk gevraagd wordt bij een vacature, project of urgent probleem (het klinkt simpel, maar in de praktijk is dit best lastig) en of de gevraagde expertise al (deels) in huis is. En als laatste de inschatting of dit onder de noemer van een project binnen begrensde tijd is of een permanente activiteit is. In de advocatuur speelt voor middelgrote en kleinere kantoren nu met name de vraag hoe ze om moeten gaan met ontwikkelingen op het gebied van innovatie, legal tech, compliance en integriteit, leiderschapsontwikkeling en diversiteit. Welke keuzes in vaste- of tijdelijke invulling kan men hierin maken als de benodigde expertise niet in huis is en men daadwerkelijk stappen wil zetten in bovengenoemde ontwikkelingen?

Onlosmakelijk is de interim-professional meer en meer een onmisbare schakel geworden in het inrichten van een toekomstbestendige organisatie en neemt een permanente plek in de strategische resourceplanning in. Zij/hij verdient het ook om zo gezien te worden. De interim-professional kan zelf ook bijdragen aan een positief imago door een kritische grondhouding boven opportunisme te stellen. Soms lastig, want een interim-professional is veelal ook ondernemer. Vragen over de flexibele schil?